Niš City View

Tak nazywa się nasz hotel i nie jest to nazwa na wyrost. Mamy dwa balkony (a Mateo swój pokój 😉 ), z jednego z nich widać położone w dole miasto.

Przyjechaliśmy tu nie z powodu Konstantyna Wielkiego, lecz budzącego grozę ale i pewien rodzaj fascynacji zabytku: Ćele kula - Wieża Czaszek. Tam też udaliśmy się od razu po późnym śniadaniu (w hotelu, 3 eur, standardowe ale smaczne i wreszcie jajka sadzone z rozlewającym się żółtkiem, nie jak w większości hoteli ścięte na twardo). Plan zwiedzania miast wczesnym rankiem, podpatrzony na jakimś blogu, u nas nie działa bo z powodu różnych przygód nie śpimy lub późno chodzimy spać i nie dajemy rady zwlec się z łóżek przed 8:00. Gdy wychodzimy z hotelu panuje już nieznośny upał.

Rzeczywiście pozostałości wieży robią wrażenie. Wprawdzie z  952 czaszek serbskich żołnierzy, poległych w czasie stłumionego przez Turków w 1809 roku powstania zachowała się niewielka część ale kiedy w głowie dołoży się pozostałe z 57 rzędów i uświadomi, że nie stała w jakimś tam muzeum lecz na widoku, ku przestrodze każdego kto koło niej przechodził, wzbudza emocje. Zastanawiając się nad wpisem do księgi pamiątkowej dla odwiedzających to miejsce turystów, kołatały mi się myśli z rodzaju tych, które jak wyczytałam u przyjaciela Pascala, najlepiej ubrał w słowa opisując  wieżę w 1833 r. francuski poeta Alphonse de Lamartine, zachęcając Serbów by zachowali i chronili budowle ku pamięci potomnych. "Moje oczy i moje serce złożyły hołd resztkom tych dzielnych ludzi, których obcięte głowy stały się kamieniem milowym na drodze do niepodległości ich kraju. Niech Serbowie pilnują tego pomnika! Będzie on zawsze uczył ich dzieci, jaka wartość ma niepodległość, pokazując im cenę, jaka ich ojcowie musieli za nią zapłacić." Ale potem przyszło mi do głowy, że z takiego rozpamiętywania i wypominania rodzą się przecież kolejne konflikty, wiec może podejście z perspektywy dziewięciolatka, ekscytacji podszytej dreszczykiem, fascynacji pewną historią, jako czymś co było dawno temu i już nas nie dotyczy, jest lepsze?

Przed narastającym upałem ukryliśmy się na zacienionym drzewami deptaku w uzdrowisku Niška Banja. Zjedliśmy lody, trochę spaceru i placu zabaw i małe zakupy: lokaleskie pamiątki, dżezwa do parzenia kawy na kempingu i owoce na totalnie opustoszałym targu, na którym nie było nawet sprzedawców bo ukryli się gdzieś w cieniu, by poleżeć lub poplotkować. Nie wiem czy dżezwa jest rzeczywiście serbska (ale napis azbuką bez wątpienia jest) ale sprzedawca kojarzył mi się z wyglądu ze Stasiukiem, będziemy mogli zaparzyć porządną kawę już jutro na kempingu w Macedonii i kosztowała tylko 450 dinarów, czyli niecałe 4 eur. Elio parę razy został zaczepiony przez serbskich kuracjuszy (zrozumiałam tylko coś o słodyczy i czekoladzie).

Obiad już od dawna był zaplanowany w Lescovacu, w którym wg. naszego przewodnika serwują najlepsze w Serbii dania z rusztu. W takim upale jeść się za bardzo nie chce ale było warto! Zjedliśmy pyszne wariacje na temat pljeskavicy i ćevapčići z domowym chlebem kukurydzianym, do tego fryty dla Chłopców, dwa piwa, colę i wyciskane soki, wszystko za 2300 dinarów, czyli nieźle jak na sycący obiad z dobrze ugrillowanym mięsem.

Oba miasta maja klimat jak za czasów komuny, pierwsze skojarzyło nam się trochę z polskimi uzdrowiskami, gdy szukaliśmy miejsca do zaparkowania w Lescovacu przez moment przypomniała mi się Gdynia.

Nie ulega wątpliwości że Serbia jest zaniedbana, biedna i oszpecona wszechobecnymi bazgrołami na budynkach, ale jest zaskakująco czysto (w porównaniu na przykład do Grecji) i ogólnie zrobiła na nas sympatyczne wrażenie.

W drodze powrotnej zajechaliśmy zobaczyć Medijane, pozostałości luksusowego pałacu letniego, urodzonego w Nišu założyciela Konstantynopola. Okazało się, że ruiny były otwarte tylko do 15:00, ale ktoś z obsługi puszczał drona na terenie obiektu i pozwolił nam "rzucić okiem". Nie udało nam się natomiast posiedzieć na ławce koło twierdzy, gdyż za parking można zapłacić tylko sms-em a jak ktoś nie ma serbskiego telefonu to może sobie co najwyżej zapłacić mandat. 

Wróciliśmy do hotelu, gdzie poddaliśmy się: włączyliśmy dzieciakom bajki na serbskim kanale dziecięcym w tv i przynieśliśmy sobie z hotelowego baru piwo.

Jutro ruszamy do Macedonii.